Η νέα ταινία του Κόπολα, που αγαπήσαμε για την τριλογία του Νονού, είναι μια μπερδεμένη, αλληγορική αποτυχία.
picture alliance / Evan Agostini/Invision/AP | Evan Agostini
Η πλοκή
Μια δυστοπική Νέα Υόρκη, με πολλές αναφορές στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, βιώνει μια κρίση χρεών και διαφθοράς. Ο δήμαρχος Frank Cicero (Giancarlo Esposito) συγκρούεται με τον νεαρό ιδεαλιστή Cesar Catilina (Adam Driver), ο οποίος θέλει να φτιάξει μια ουτοπική πόλη, την Megalopolis, μ’ ένα φουτουριστικό υλικό που ανακάλυψε, το Megalon. Η κόρη του δημάρχου Julia (Nathalie Emmanuel) ερωτεύεται τον εχθρό του πατέρα της Cesar, και εργάζεται μαζί του για την πραγματοποίηση του μεγαλόπνοου σχεδίου. Με την δημοτικότητα του Cesar ν’ ανεβαίνει, πληθαίνουν κι οι αντίζηλοι του, ξετυλίγοντας έτσι μια σειρά προδοσιών και σκανδάλων.
Η δημιουργία
Το σενάριο για την ταινία το πρωτοέπιασε ο Κόπολα την δεκαετία του 80’. Την δεκαετία του 90’ υπάρχουν οι πρώτες ανεπιτυχής επαφές με παραγωγούς, ενώ στις αρχές της νέας χιλιετίας ο ίδιος ξεκινάει κάποια γυρίσματα, μαζεύοντας περίπου υλικό 30 ωρών. Ο μύθος, που ίδιος ο Κόπολα, θέλησε να χτίσει γύρω από την ταινία, θέλει τον σκηνοθέτη να «πουλάει ένα χωραφάκι», για να χρηματοδοτήσει με δικά του λεφτά τα γυρίσματα της ταινίας, καθώς κανείς δεν ήθελε να αναλάβει τέτοια πρωτοβουλία. Από συντελεστές και συνεργάτες βγήκαν, τον τελευταίο καιρό, πολλά «κατηγορώ» σε δημοσιεύσεις και συνεντεύξεις, ότι ο Κόπολα, κατά τα γυρίσματα της Megalopolis, ήταν αρκετά «δύσκολος» και απόλυτος, απειλώντας συχνά με απολύσεις. Παράλληλα υπάρχουν φωνές για σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Παρά την σοβαρότητα του θέματος, θα μου επιτρέψετε αυτά, να τα αφήσω εδώ…
Η κριτική
Σπάνια το λέω, αλλά η ταινία είναι μια αποτυχία. Η φωτογραφία, η πλοκή, το σενάριο, είναι τόσο φορτωμένα, με τόσα διαφορετικά στοιχεία, που μπουκώνουν. Η φουτουριστική πόλη, το κοινωνικό δράμα, ο ρωμαϊκός μανδύας και οι ατελείωτες δασκαλίστικες παρεμβάσεις, με ψευτο-φιλοσοφικές κοινοτοπίες, δεν καταφέρνουν ποτέ να γίνουν ταινία. Κάπου στην προσπάθεια να τα πει όλα, ο Κόπολα, χάνει το νήμα και το έργο φαντάζει συρραφή κουρελιών ή μια καρικατούρα του Φρανκενστάιν. Ίσως ο ίδιος αδίκησε την ταινία του, με τις μεγαλοστομίες και τον μύθο που προσπάθησε να χτίσει γύρω της, κάνοντας λόγω για Magnum Opus, κι άλλα τέτοια υπερβολικά.
Αν ίσως, έλεγε με ειλικρίνεια, ότι στα 85 του και λίγο μετά τον θάνατο της γυναίκες του, έκανε μια ταινία αλλόκοτη, για την πάρτι του, ίσως μπορούσαμε να την απολαύσουμε, σαν Trash-Comedy. Αλλά ενέδωσε στις εμμονές του και χαιρέτησε (ίσως) το κοινό του με μια μεγάλη μούντζα.