Σκαστοί από την δουλειά για να δούμε την πρώτη μεγάλη μήκους ταινία του Βασίλη Κεκάτου, «Οι άγριε μέρες μας», που έκανε πρεμιέρα στην 75η έκδοση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Βερολίνο. Μια ταινία ευαίσθητη, για το περιθώριο, την ενηλικίωση και την ελευθερία…
Εισαγωγή
Ο Βασίλης Κεκάτος, έρχεται με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία στο Βερολίνο, για την 75η έκδοση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, Μπερλινάλε. Είναι η πρεμιέρα της ταινίας «Οι άγριε μέρες μας» στην κατηγορία Generation K14plus. Η κατηγορία αυτήν, που προστέθηκα μόλις το 2022, έχει ως στόχο «να αφήσει ελεύθερη την οπτική γωνία των νεαρών πρωταγωνιστών των ταινιών να μιλήσουν οι ίδιοι για τον κόσμο τους. Με ιστορίες ενηλικίωσης που είναι υπέροχες, θυμωμένες, συναισθηματικές και ξεροκέφαλες.»
Τα εισιτήρια των περιορισμένων προβολών, έφυγαν σαν βούτυρο σε ζεστό ψωμί. Πραγματικά σε λεπτά. Έτσι στήθηκα μπροστά στον υπολογιστή μέχρι να ανοίξει η προπώληση, που κατά κανόνα ανοίγει 3 μέρες πριν την προβολή, και άρπαξα ένα εισιτήριο. Τρίτη 18.02 στις 12:15. Εκείνη την ώρα κανονικά δουλεύω, είπα οπότε ότι πρέπει να πάω στο γιατρό για 2 ώρες, έχωσα τον συνάδελφο και την έκανα για τον κινηματογράφο. Φτάνοντας στο Zoo Palast 1, ένα όμορφο μεγάλο σινεμά κοντά στο ζωολογικό κήπο του Βερολίνου, η ουρά ήταν μέχρι τον δρόμο. Κι σε αυτήν την προβολή, δεν έπεφτε καρφίτσα!
Η πλοκή (χωρίς spoiler)
Η νεαρή Χλόη, μην θέλοντας να συμβιβαστεί με τις επιταγές της προβληματικής της οικογένειας, αποφασίζει να φύγει από το σπίτι και να αποδράσει, έτσι από την καταπίεση της. Στον δρόμο της προς την Θράκη, όπου ζει η αδερφή της, βρίσκει μια παρέα νέων και γρήγορα αποφασίζει να τους ακολουθήσει. Οι νέοι αυτοί, έχουν επίσης κόψει την επαφή με τις οικογένειες τους και ζούνε σε ένα τροχόσπιτο. Ταξιδεύοντας με αυτό, πάνε σε περιοχές με ανθρώπους που ζούσε κάτω από την φτώχεια και προσπαθούν να τους βοηθήσουν. Οι ανορθόδοξοι και παράνομοι ενίοτε τους τρόποι, με τους οποίους προσπαθούν να βοηθήσουν, τους φέρνουν αντιμέτωπους με επικίνδυνες και δύσκολες καταστάσεις. Ωστόσο με τον καιρό αυτήν η ετερογενής παρέα νέων γίνεται κάτι σαν οικογένεια για όλους.
Η ταινία
«Οι άγριες μέρες μας» μας καλωσορίζει, άτυπα, στον κινηματογραφικό κόσμο του Βασίλη Κεκάτου. Κέντρο αυτού του κόσμου είναι η περιφέρεια και το περιθώριο. Ο δρόμος, η παραλία, το βενζινάδικο, οι χώροι των περαστικών, οι χώροι της στιγμής, γίνονται το σπίτι των πρωταγωνιστών του. Πρωταγωνιστές νέοι, που δεν ετεροπροσδιορίζονται μέσα από τον κόσμο των μεγάλων. Αυτός είναι απλά, αν θέλετε, ένα αφαιρετικό πλαίσιο, ένα περικείμενο. Αλλά σε καμία περίπτωση ένα σημείο αναφοράς και σύγκρισης. Ο Βασίλης Κεκάτος, μιλάει για την ενηλικίωση, όχι σαν μεγάλος, αλλά σαν ένας νέος που ψάχνει την θέση του σε έναν κόσμο που μοιάζει να μην του ταιριάζει. Δεν οριοθετεί την ελευθερία των χαρακτήρων του, προβάλλοντας την ανελευθερία των άλλων. Αλλά τους αφήνει να μιλήσουν μόνοι τους για τον κόσμο τους. Κι αυτό ξεκινάει πριν καν την ίδια την ταινία, από την επιλογή των συνεργατών και συνεργατριών του!
Η αφήγηση του είναι λεπτή και ευαίσθητη, χωρίς υπερβολικές κραυγές. Οι πραγματικοί διάλογοι στην ταινία δεν λέγονται, δεν ξεστομίζονται, αιωρούνται και ολοκληρώνονται στο βλέμμα του θεατή. Αυτό δίνει στο έργο σε κάποια σημεία και την χαρακτηριστική ονειρική, παραμυθένια ατμόσφαιρα του. Η εξαιρετική προσήλωση στην λεπτομέρεια ενισχύει αυτήν την διάσταση. Ο χειρισμός της κάμερα, ο χρόνος που δίνει στις σκηνές, ζουμάροντας στις ελάχιστες κινήσεις, εναλλάσσοντας πολλές φορές το πλάνο, παίζοντας με το κάδρο, δείχνει την αγωνία του δημιουργού να αποτύπωση όσο πιο πολυδιάστατα μπορεί τον κόσμο του. Έτσι το μικρό και ασήμαντο, γίνονται κεντρικά στοιχεία. Γι’ αυτό και η πλοκή έχει λίγη σημασία.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την εξαιρετική ερμηνεία της Δάφνης Πατακιά στο ρόλο της Χλόης, κάνουν την ταινία σίγουρα να αξίζει μια επίσκεψη στον κινηματογράφο και δύο ώρες από την ζωή σας!