Ένα χιουμοριστικό έργο με μπόλικο κοινωνικό περικείμενο, για ένα συγκρότημα από την Βόρεια Ιρλανδία, που διεκδικεί στα Όσκαρ, τον τίτλο της καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Κάποιοι ήδη συγκρίνουν το Kneecap με το κλασικό πλέον καλτ Trainspotting. Πάμε να το δούμε!
picture alliance / empics | Liam McBurney
Η πρεμιέρα στο Βερολίνο
Χθες 16 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε η πρεμιέρα του Kneecap στο Βερολίνο, στο κατάμεστο κινηματογράφο Babylon της πλατείας Ρόζα Λούξεμπουργκ. Τον τόνο τον έδωσε ήδη ο σκηνοθέτης της ταινίας Rich Peppiatt, όταν πριν την προβολή ανέβηκε στην σκηνή για μια μικρή εισαγωγή. «Ο David Lynch πέθανε» ξεκίνησε σοκάροντας το κοινό, καθώς η είδηση ακόμη δεν είχε κυκλοφορήσει. Για να συνεχίσει λέγοντας «τι ωραία εισαγωγή για την πρεμιέρα της ταινίας μου, ο θάνατος ενός θρύλου του κινηματογράφου». Αυτήν η άνεση και η αίσθηση χιούμορ του Rich Peppiatt, είναι που κάνει αυτήν την ταινία από το ταραγμένο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας, μια ταινία που αξίζει να την δείτε!
Η ταινία (χωρίς spoiler)
Η ταινία πραγματεύεται μυθοπλαστικά την δημιουργία του υπαρκτού Hip-Hop συγκροτήματος Kneecap, οι οποίοι υποδύονται ουσιαστικά τους εαυτούς τους. Το συγκρότημα γίνεται γρήγορα δημοφιλές στους νέους, κάτι που δεν αρέσει στις αρχές της Βόρειας Ιρλανδίας, καθώς τραγουδά στην ιρλανδική γλώσσα (Gaeilge), εκφράζοντας αντι-Βρετανικά συναισθήματα. Επειδή οι στίχοι τους, όπως είναι τυπικό για το είδος, χαρακτηρίζονται βίαιοι και ότι «προωθούν αντικοινωνικές συμπεριφορές», το συγκρότημα γίνεται επίσης στόχος μιας ιρλανδικής παραστρατιωτικής οργάνωσης. Ανάμεσα στα δύο μέτωπα, η παρέα των τριών μουσικών, καλείται να πάρει σημαντικές αποφάσεις, αφού κάπως κατά λάθος, έχει στιλιζαριστεί σε ένα σύμβολο αυτοδιάθεσης και ανεξαρτησίας.
Αισθητικά η ταινία είναι άρτια, με μια νεανική φρεσκάδα και άπλετο χιούμορ. Ένα χιούμορ όμως όχι φτηνό, όχι σεφερλικό, αλλά έξυπνο και στοχευμένο. Κάποιοι κριτικοί συγκρίνουν την ταινία με το κλασσικό πλέον Trainspotting του σκωτσέζου Danny Boyle, βλέποντας σε αυτήν την δυναμική να γίνει μια καλτ ταινία. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της, πιστεύω ότι δεν είναι άλλο, από το γεγονός, πως δεν παίρνει τον εαυτό της πολύ σοβαρά. Μέσα από τους χαοτικούς της χαρακτήρες, καταφέρνει να μιλήσει για σημαντικά διαχρονικά ζητήματα, χωρίς όμως ένα αυστηρό διδακτικό ύφος. Δεν κουνάει το δάχτυλο επικριτικά, ούτε βαραίνει άσκοπα με ένα άμετρο και ωμό ρεαλισμό τα 2-3 πράγματα που θέλει να μας πει.
Η συζήτηση
Το Kneecap, παρά την άνεση με την οποία βλέπετε, συζητεί κάποια βαθιά ριζωμένα προβλήματα στο νησί, που μπορούν να προεκταθούν και στον μοντέρνο μας κόσμο. Πέρα από τις γνωστές εχθροπραξίες μεταξύ ενωτικών Βρετανών προτεσταντών και καθολικών ιρλανδών, ίσως λιγότερο γνωστό είναι ότι τα ιρλανδικά, αναγνωρίστηκαν ως επίσημη γλώσσα της Βόρειας Ιρλανδίας, δίπλα στα αγγλικά, μόλις το 2022. Η ταινία δείχνει την πρωτεύουσα Μπέλφαστ, ακόμη ως μια βαθιά διχασμένη πόλη, παρά τις ειρηνευτικές προσπάθειες των τελευταίων ετών. Μέσα από την ιστορία του μουσικού συγκροτήματος, σκιαγραφούνται οι πληγές μιας μετα-αποικιοκρατικής κοινωνίας και η αγωνία μιας μειονότητας για αυτοδιάθεση, απέναντι σε ένα εχθρικό κατεστημένο.
picture alliance / empics | Liam McBurney
Σε αυτό το ταραγμένο περικείμενο, δεν πρέπει να ξεχάσουμε την παράμετρο, πως βλέπουμε κάποιους νέους στην προσπάθεια τους για ενηλικίωση. Αυτοί οι νέοι επεξεργάζονται το τραυματικό τους παρελθόν και προσπαθούν να βρουν ένα δικό τους μέλλον, πέρα από τις παλιές συμβάσεις. Στην προσπάθεια τους αυτήν, βρίσκουν σύμμαχο μια «γλώσσα του δρόμου», την φέρνουν στα μέτρα τους, την οικειοποιούνται και καταφέρνουν έτσι να μιλήσουν με τον πολύ προσωπικό τους τρόπο, για τα προβλήματα και τα βάρη που τους κληροδοτήθηκαν!