Με τον βανδαλισμό των έργων στην Εθνική Πινακοθήκη, άνοιξε πάλι άλλο ένα προ πολλού κλεισμένο θέμα. Έχει η τέχνη όρια, κι αν ναι, ποια είναι αυτά; Μια συζήτηση που μόνο συζήτηση δεν είναι και μόνο την τέχνη δεν αφορά!
«Μα εμένα με προσβάλει αυτό!»
Ναι! Η τέχνη έχει όρια! Τα όρια της είναι να μην σκοτώσεις ή τραυματίσεις κάποιον και πας να το περάσεις σαν performance. Κοινώς, ποινικός κώδικας. Από κει και πέρα όχι. «Μα αυτό με ενοχλεί, με προσβάλει» λένε και γράφουν πολλοί τις τελευταίες μέρες. Και θα απαντήσω: τι θέλετε, μια τέχνη σαν την δημοσιογραφία του ΣΚΑΙ; Η να ρωτήσω: όταν κάποιον τον προσβάλει η γλώσσα σου και συ του λες δεν σε νοιάζει η πολιτική ορθότητα, τότε αυτός γιατί να σεβαστεί εσένα; Ας είμαστε ειλικρινής! Μόνο για την τέχνη δεν μιλάμε, πολιτικό είναι το ζήτημα. Κανένας δεν μπήκε στον κόπο να δει την έκθεση, τα έργα, να διαβάσει την περιγραφή, να ακούσει τον δημιουργό. Κάτι μισο-ψεύτικες δημοσιεύσεις δεξιά και αριστερά σε σκοτεινές γωνίες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Και μετά εκτόξευση ύβρεων, πίσω από απρόσωπα προφίλ.
Αν κάποιος έμπαινε στον κόπο να δει την έκθεση, να ακούσει, ίσως καταλάβαινε ότι μόνο προσβλητικός δεν είναι ο σκοπός τους. «Ναι αλλά είναι ιερά σύμβολα!» Τίποτα το ιερό, κανένας Θεός δεν προσβάλλεται από μια ζωγραφιά! Συνέλθετε! Το καλός άνθρωπος μετράει! Και με το να γράφετε κατάρες και βρισιές νομίζει κανείς ότι πράττει και συμπεριφέρεται ανάλογα με τα όσα πιστεύει ο Χριστιανισμός; Δεν νομίζω. Άρα και η θρησκευτικότητα πρόφαση είναι. Κάποιοι ποτέ δεν πήγαν και ποτέ δεν θα πάνε στην Εθνική Πινακοθήκη. Θα βρίζουν τον αφορισμένο Καζαντζάκη εν ζωή και μετά από χρόνια θα φουσκώνουν μπροστά στους ξένους τα στήθη του από υπερηφάνεια «για τον μεγάλο Έλληνα δημιουργό». Καταλαβαίνετε την παροξυσμό και την αντίθεση στην σκέψη. Παρόλα αυτά εγώ θα Προτείνω το πολύ όμορφο άρθρο του News 24/7 με τίτλο «ΟΙ ΚΥΝΟΚΕΦΑΛΟΙ ΚΑΙ ΖΩΟΜΟΡΦΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ Ο “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ” ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ».
«Πάταξον μεν, άκουσον δε!»
Ζούμε σε ακραίες εποχές πόλωσης. Υπάρχει πολύ οργή και πολύ κακία, αλλά πρέπει να μάθουμε πάλι να διαφωνούμε. Συζήτηση βρε παιδιά. Να σταθούν απέναντι δύο άτομα και να διαφωνήσουν. Χωρίς υψηλούς τόνους, χωρίς τραμπουκισμούς. Βλέπω πολλούς τις τελευταίες μέρες να χρησιμοποιούν ένα πολύ συγκεκριμένο επιχείρημα: «Ναι φυσικά εδώ τους παίρνει, γιατί δεν το κάνουν με τον Μωάμεθ;!» Να απαντήσω. Εσείς δεν είστε που δεν θέλετε τους πρόσφυγες εδώ για να μην χαλάσουν τον «μπολιτισμό» μας; Τώρα τι έγινε τους ζηλέψατε; Θέλετε να γίνετε και εσείς έτσι; Θέλετε θεοκρατία, τι θέλετε; Το πρόβλημα είναι ότι στην ανωνυμία των μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρεισφρέουν πολλά αδέσποτα σπέρματα της Χρυσής Αυγής και των κασιδιάρηδων, που δίνουν αυτόν τον τόνο. Με τις κραυγές συζήτηση δεν γίνεται. Από την άλλη αυτά τα στοιχεία όμως είναι κομμάτι της κοινωνίας και δυστυχώς κομμάτι πλέον και του πολιτικού συστήματος. Δεν μπορείς να λες ότι είναι τραγικοί, ακόμη κι αν είναι και να κλείνεις το κεφάλαιο.
Προσωπικά αυτό που κάνω είναι να επιμένω στα επιχειρήματα. Να μην προσβάλλω κι ας προσβάλλομαι. Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι συνήθως γίνεται ένας φαντασιακός μονόλογος. Με φαντασιακό εννοώ ότι καμία πλευρά δεν ακούει, ούτε βλέπει τον συνομιλητή της, για τους μεν ο απέναντι είναι η νέα τάξη πραγμάτων, ΜΚΟ, διεθνιστές, κομμουνιστές και ξέρω ’γω τι πράσινα άλογα. Για τους άλλους οι απέναντι είναι φασίστες χριστιανοταλιμπάν χουντικοί. Νομίζω ο καλύτερος τρόπος, η καλύτερη αρχή για έναν υγιή διάλογο είναι να βλέπουμε τον απέναντι μας. Δεν μιλάμε με αφηρημένες εικόνες που έχουμε στο μυαλό μας, μιλάμε με ανθρώπους που έχουν σάρκα και οστά, πάθη, αλλά και πιστεύω.
Αν όντως σε ενδιαφέρει η τέχνη εδώ ακόμη ένα κείμενο για εσένα: Το πρόβλημα της μοντέρνας τέχνης – chrysargyriou.gr