Έξι ολόκληρα χρόνια μετά τα οσκαρικά Παράσιτα, ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης επιστρέφει με τον Ρόμπερτ Πάτινσον και μια φιλοσοφική ταινία επιστημονικής φαντασίας, που μάλλον απογοήτευσε…
picture alliance / COLLECTION CHRISTOPHEL | Warner Bros. – Plan B Entertainm
Πλοκή (χωρίς Spoiler)
Μια αποστολή φεύγει για να αποικήσει έναν νέο παγωμένο και αφιλόξενο πλανήτη. Ο πρωταγωνιστής Μίκι, για να αποφύγει την μίζερη ζωή του στη Γη, επιλέγει να εργαστεί στην αποστολή ως “αναλώσιμος”, κάποιος που μπορεί να πεθαίνει και να επανέρχεται μέσω κλωνοποίησης. Ένα απρόσμενο λάθος με τον Μίκι 17 και η συνάντηση με αυτόχθονα πλάσματα του πλανήτη, θέτει την αποστολή μπροστά σε μεγάλα ερωτήματα και δυσκολίες.
Γιατί απογοήτευσε
Είδα την ταινία σε ένα πολύ όμορφο θερινό σινεμά στο Κρόιτσμπεργκ του Βερολίνου Παρασκευή βράδυ. Την περίμενα αρκετό καιρό. Ακόμη κι όταν αυτήν άρχισε να παίζει στην οθόνη, συνέχισα να την περιμένω. Περίμενα να με κερδίσει, ξαφνικά, βίαια, κάτι απρόσμενο, όπως μας έχει μάθει ο κινηματογράφος του Bong Joon-ho. Μάταια. Κι αυτήν η αναμονή είναι ο λόγος της απογοήτευσης. Άδικο μεν, αλλά υπαρκτό: η ταινία κυρίως απογοήτευσε γιατί είχε την ατυχία να ακολουθήσει το φαινόμενο ονόματι Παράσιτα. Υπήρχε περίπτωση οποιαδήποτε ταινία μετά τα Παράσιτα να σταθεί στο ίδιο ύψος; Μάλλον πολύ δύσκολα.
Κακή ταινία δεν είναι. Λείπει όμως η αφηγηματική ένταση του Parasite, η κοινωνική σαρκαστική δύναμη του Snowpiercer, ακόμη και η συναισθηματική ιδιαιτερότητα του The Host. Οι εικόνες, το σκηνικό δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Οι διάλογοι έχουν σε κάποιες στιγμές μια φιλοσοφική βαρύτητα, αλλά μόνο σποραδικά. Πέρα από τον Μίκι οι χαρακτήρες μένουν κάπως φλατ, τύποι δηλαδή χωρίς βάθος. Το σενάριο μέτριο, αν και θα πρέπει να διαβάσω το μυθιστόρημα του Edward Ashton, στο οποίο βασίζεται η ταινία, για να μπορέσω να κάνω μια δίκαιη σύγκριση
Μια σκέψη
Κι όμως, παρά τα ελαττώματά της, η ταινία έχει κάτι το αξιόλογο. Ένα παράξενο βάθος, μια ιδιότυπη αισθητική που μου έφερνε συνέχεια στο μυαλό τις υπερβολές του Luc Besson στο Fifth Element. Έτσι μια γερή δόση από 90ίλα sci-fi νοσταλγία. Είναι από εκείνες τις ταινίες που, αν τις πάρεις λίγο πιο ανάλαφρα και όχι σαν το νέο μεγάλο opus του Bong, ίσως να τις απολαύσεις για αυτό ακριβώς που είναι: ένα φιλοσοφικό space trip με cult προδιαγραφές. Ίσως πρέπει να την ξαναδώ σε κανέναν χρόνο, απομακρυσμένος από την ιδέα του σκηνοθέτη της και τότε να ξαναγράψω ένα άρθρο. Έχω πάντως μια αίσθηση ότι η ταινία μπορεί να παλιώσει καλά…
Ρόμπερτ Πάτινσον
Ο Ρόμπερτ Πάτινσον είναι ένα εντυπωσιακό παράδειγμα ηθοποιού που κατάφερε να αποτινάξει από πάνω του έναν ρόλο τόσο καθοριστικό (και τόσο περιοριστικό) όσο αυτόν του βαμπίρ στην εφηβική σειρά Twilight. Με ρόλους όπως στο The Lighthouse του Robert Eggers ή στο Good Time των αδερφών Σάφντι, ο Πάτινσον όχι μόνο επαναπροσδιόρισε τον εαυτό του, αλλά έδωσε νέα πνοή στην καριέρα του, βυθιζόμενος σε σκοτεινούς, αντισυμβατικούς και βαθιά ανθρώπινους χαρακτήρες. Στο Mickey 17διαχειρίζεταιπερίτεχνα έναν απαιτητικό ρόλο και είναι από τα στοιχεία της ταινίας που ξεχωρίζει ένα προσεχτικό μάτι. Πλέον μπορούμε να πούμε ότι έχει ανοίξει τις πόρτες του arthouse κινηματογράφου και όχι μόνο. Σίγουρα έχει όλο το μέλλον ακόμη μπροστά του και ανυπομονώ να δω τα καλλιτεχνικά του μονοπάτια.