Το 2019 σκάει σε σκηνοθεσία του Galder Gaztelu-Urrutia, μια ιδιαίτερη και αλληγορική ταινία, από την Ισπανία, με τίτλο «El Hoyo». Κερδίζει βραβεία, την τσιμπάει το Netflix και πετυχαίνει 56.000.000 προβολές, σε μόλις 4 εβδομάδες. Από της 4 του Οκτώβρη κυκλοφορεί, λοιπόν, η συνέχεια.
picture alliance / Sipa USA | SOPA Images
Η κεντρική ιδέα
Η ταινία σε ύφος δραματικό και με αρκετές σκηνές βίας, ακολουθεί έναν κεντρικό χαρακτήρα. Στην πρώτη είναι ο Goreng (Iván Massagué), ενώ στην δεύτερη η Perempuán (Milena Smit). Για να ξεφύγουν το προσωπικό τους δράμα, δηλώνουν συμμετοχή σ’ ένα πείραμα. Ξυπνάνε μέσα σ’ ένα κτήριο/φυλακή, εντελώς αποκομμένοι από τον έξω κόσμο. Το κτίριο χωρίζεται σε 333 επίπεδα. Κάθε επίπεδο φιλοξενεί δύο συμμετέχοντες και στην μέση του υπάρχει μια μεγάλη τρύπα, όπου κατεβαίνει, μια φορά την ημέρα, μια πλατφόρμα γεμάτη φαγητό. Οι συμμετέχοντες ξυπνάνε κάθε μήνα σε διαφορετικό επίπεδο. Όσο πιο ψηλά, τόσο πιο εύκολη γίνετε η διαβίωση τους. Η έλλειψη, ωστόσο, φαγητού στα χαμηλότερα επίπεδα, οδηγεί πολλούς σε ακρότητες, που συνταράσουν ολόκληρο τον μικρόκοσμο του πειράματος.
picture alliance / Everett Collection | ©Netflix/Courtesy Everett Collection
Κριτική
Εμένα αυτά τα αλληγορικά, με έντονη κοινωνική κριτική, μου αρέσουν. Θυμίζει, στην προσέγγιση, το Snowpiercer του Bong Joon-ho. Το κλειστό περιβάλλον, χώρου και χαρακτήρων, βοηθάει την ταινία. Από την μία η εξέλιξη κι η εμβάθυνση των χαρακτήρων γίνετε ευκολότερη. Ενώ συνάμα, η παρακολούθηση της «δράσης» κι η αποκωδικοποίηση των συμβολισμών, δεν βαραίνουν την απόλαυση. Κυρίως γιατί λείπουν οι μεγαλοστομίες και ο διδακτισμός. Η ταινία επενδύει στην ατμοσφαιρικότητα της και στο «μυστήριο» που πλανάτε πάνω από τις σκηνές.
Εξού κι η πρώτη, ως συνήθως, είναι καλύτερη από την δεύτερη. Στην πρώτη ο θεατής έχει την ευκαιρία να γνωρίσει, μαζί με τον πρωταγωνιστή, τον μικρόκοσμο του πειράματος. Απόλαυση που λείπει από την δεύτερη ταινία. Θα ήταν ωστόσο, αδικία να πούμε ότι η δεύτερη ταινία πουλάει απλά το Brand Name που έχτισε η πρώτη. Συνεχίζει με μια ωραία σκέψη, την μικρογραφία της κοινωνίας που έχτισε. Το πρόβλημα είναι ότι, κάπου από τα μέσα της, αρχίζει να βιάζετε κι ίσως προσπαθεί υπερβολικά να την κουμπώσει με την πρώτη ταινία. Μια διαδικασία που μάλλον, αποτυγχάνει. Επίσης, επιλέγει να κλείσει την ταινία με μια γνωστή εύκολη λύση, χρησιμοποιώντας, το ονειρώδες και το ασαφές, με την ελπίδα αυτό να λειτουργήσει σαν το, θρυλικό πλέον, τέλος του Inception.
Σε κάθε περίπτωση όμως, αξίζει μια θέαση. Ίσως εσείς, μπορέσετε να αποκρυπτογραφήσετε καλύτερα το τέλος της δεύτερης ταινίας.