Το 14ο Κουρδικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Βερολίνο
Από τις 9 μέχρι τις 15 Οκτωβρίου εξελίχθηκε στο ιστορικό Babylon της Rosa-Luxemburg-Platz, η 14η έκδοση του Κουρδικού Φεστιβάλ Κινηματογράφο στο Βερολίνο. Φέτος το φεστιβάλ επικεντρώθηκε, με την κατηγορία «Φόκους», στην θεματική του LGBTQIA+.
Το Φεστιβάλ
Το μεγαλύτερο φεστιβάλ κουρδικού κινηματογράφου στην Ευρώπη! Με 64 τίτλους το Φεστιβάλ, χωρισμένα σε έξι κατηγορίες (Φόκους, Ταινίες, Ντοκιμαντέρ, Μικρού Μήκους, Πειραματικά και Για Παιδιά), το πρόγραμμα φέτος ήταν αρκετά μεγάλο. Οι θεατές είχαν την ευκαιρία, είτε επί τόπου, είτε διαδικτυακά, να παρακολουθήσουν μια πληθώρα ταινιών, που η αλήθεια είναι, πως δύσκολα φτάνουν τις μεγάλες μάζες. Αυτό καθώς, σπάνια θα βρεθούν σε μεγάλους κινηματογράφους, προβεβλημένα φεστιβάλ ή σε κάποια πλατφόρμα, όπως το Netflix. Πέρα όμως από τις ταινίες, υπήρχε μεγάλη προσφορά σε ανοιχτές συζητήσεις, σεμινάρια και μια έκθεση με στόχο «να δώσει έναν δημιουργικό χώρο στην κουρδική ύπαρξη και τις ιστορίες της.»
Αξίζει να σημειωθεί, ότι πολλοί από τους δημιουργούς ήταν παρόν στις προβολές κι οι θεατές είχαν την ευκαιρία στο τέλος των ταινιών να συναντηθούν και να συζητήσουν μαζί τους. Ένας από αυτούς ήταν ο Xavier Koller, στην ειδική προβολή της ταινίας του «Journey of Hope», για την οποία είχε κερδίσει το 1990 το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Ταινίες (Επιλογή)
Το Φεστιβάλ ξεκίνησε την Τετάρτη 9 Οκτωβρίου με την προβολή της ταινίας «Sieger sein» (Νικητές) της Soleen Yusef. Ένα συγκινητικό δράμα για όλη την οικογένεια. Μια επταμελής οικογένεια, κουρδικής καταγωγής, φτάνει από την Συρία στο Βερολίνο. Η εντεκάχρονη Μόνα καταλήγει σ’ ένα σχολείο, όπου το 90% των μαθητών έχει προσφυγική καταγωγή. Παλεύοντας με το τραυματικό της παρελθόν και τον ρατσισμό, βρίσκει διέξοδο στο ποδόσφαιρο, με την υποστήριξη του χαρισματικού δασκάλου της κύριο Τσε. Γιορτάζοντας την πρεμιέρα του στην Berlinale τον Φεβρουάριο, το έργο αποτελεί μια πολύ προσωπική βιογραφική εξιστόρηση της Soleen Yusef. Η ίδια δήλωσε πως για εκείνη το να παίζει ποδόσφαιρο στους δρόμους του Κουρδιστάν με τα αδέρφια της, ήταν για εκείνη μια πράξη εξέγερσης. Αυτήν η δυναμική αγκαλιάζει ολόκληρη την ταινία.
Το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους, μοιράστηκαν το «Mori» του Yakup Tekintangaç και το «The Plain Sings» της Gita Feizi. Η μόνη ανάμνηση που έχει η Mori από τον πατέρα της είναι μια ηχογράφηση μιας ιστορίας που της είχε πει κάποτε. Μια μέρα φτάνει στο σχολείο ένας νέος δάσκαλος. Όταν εκείνη βλέπει τον δάσκαλο, τον περνάει για τον πατέρα της. Η επιμονή της οδηγεί σ’ έναν συναισθηματικό δεσμό μεταξύ αυτής και του δασκάλου. To «The Plain Sings» ακολουθεί την 13χρονη Zhina, που ζει με την παραδοσιακή οικογένειά της σε ένα χωριό. Της αρέσει να τραγουδάει και κάθε φορά που βγάζει τα πρόβατα για βοσκή, βρίσκει την ευκαιρία να τραγουδήσει. Αλλά σύντομα ο πατέρας της συνειδητοποιεί ότι αυτό θα μπορούσε να την βάλει σε μπελάδες.
Άποψη
Είναι σημαντικά τέτοια φεστιβάλ, καθώς όση λάμψη τους λείπει, άλλο τόσο προσφέρουν στον πολιτισμό. Προφανώς αποτελεί έναν τόπο όπου νέοι δημιουργοί έχουν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με μεγαλύτερα κοινά, αλλά και να γνωριστούνε μεταξύ τους. Για τον θεατή είναι επίσης μια μοναδική ευκαιρία να έρθει αντιμέτωπος με θεματικές, σκηνικά, τόπους, γλώσσες και τόσα άλλα που κουβαλάει μια ταινία, που διαφορετικά σπάνια θα έφταναν σε εκείνον. Ντοκιμαντέρ σαν το «Roman Ιstanbul» του Özgür Akgül, που δείχνει την μουσική παράδοση των Ρομά στην Κωνσταντινούπολη ή το «Trans X Istanbul» της Maria Binder, που δείχνει την σκληρή καθημερινότητα των τρανς-γυναικών στην Τουρκία, είναι έργα που ανοίγουν ορίζοντες και μας βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα τον κόσμο γύρω μας.
